Yıkık Bir Gökyüzü
Sebepsiz bir elveda değil benimkisi; Ben önce kendime, hayallerime veda ettim. Gökyüzünün en güzel rengine arkamı çevirdim. Kalbimde mühürlü her kötü anıya sırt çevirdim. Ben çocukluğumu, neşemi yitirdim. Ben en çok kendime veda ettim. Ben kendimden giderek yitirdim benliğimi; Tutamadım kırık ellerimden, Üşüyen kalbimi ısıtan olmadı ki. Anıların biçare ateşi yakarken içimi; Aileme gözyaşı dolusu vedalar bıraktım. Kimsesiz bir yerde yapayalnız ağladım. Kimse silemedi hayatın acı sillesini yüreğimden, Muhafaza edemedim hırçın dalgalardan bedenimi. Emine Barkın