Minik Pembe Kalbim
Evvelâ benliğim vedâ etmeli bu şehre, küskün ruhumun tâhrip edilişi artık bir hezeyân. Gidesi var kalbimin, çoktandır kırgın nefesler bırakıyor yeryüzüne. Sustukça acılar batıyor kıymık kıymık içime, sessizce delirmenin tiryakisi olduğumuzdan haberi yok kimsenin. Medet ummuyor dilimiz, feryâdımız aşırı iyimser yaralarımızadır. Ve sonunda en büyük darbeleri de yiyip akıllanmıyoruz oysa ne çok yıkık dökük hâldeyiz. Parça parça olmaktan utanmıyor hiçbir yanımız, ısrarla öldürmeyen darbelerin güçlülüğüne sığınıyoruz. Bu çok acı oldu, acıların içimizden başka gidecek yerinin olmayışı. Umutla sarıldığımız yarınların boyalarının hep karaya çıkması çok kötü çok. İşte şimdi yağmur melodiler bırakıyor gökyüzünden, sakince yaralarımızı eşeleyerek. Ve bir gece daha kalbin paranoyak ezgilerini söylerken ağladı kanaya kanaya. Ben yine de minik hayalperest küçük kız çocuğuyum anne, lütfen tut kırık ellerimden. Tut ki bir parçam senden umut toplasın, dayanamayacak minicik pembe kalbim... Emine Brkn