Papatya 🍀

-

 Penceremin ay ışığına bakan tarafı hep açık, üşürsem ısıtır yıldızlar beni kollarında. Ben hiç bırakmadım mavi gökyüzüne bakmayı, umutsuzca haykırmadım gönlümden suskun şarkıları.

Bir küçük çocuğun gülüşü kalsın isterim içimde, hayal dünyamı yıkan bozuk renkler değil. Hâlâ mutlu olabilecek iken özenli bir şekilde kurulamayan sözcükler var etrafımda. Ara sıra damlıyor penceremin karanlık dünyasına gözyaşlarım, sessizce ufalanıp gidiyorum kendi yarınlarıma. Sessizce kanıyorum, öpüyorum yaralarımın üzerini örtüyorum. Belki bir gün çiçek açan papatyadan saçlarım olur.


E.Brkn 🍀

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Bir Mâhzune🌿✍️

-
 İşte şimdi buz tutuyor ellerim, kırıldı ince belli demliğim. Susmayan çilli horoz bile küskün bugün, bilmem neden umutsuz bakar gökyüzü bana? Soramadım rüyaların gerçeğe çıkabileceğini. Ağladım kendi karanlık dünyamın yalan öykülerine baka baka. Kıskıvrak acıya denk geldiğim her sayfaya inat histerik bir gülüş bıraktım. Kanayan her titrek yarama bir umut sözcüğü fısıldamak istedim. Sesim hiç olmadığı kadar yalnız çıktı, belki de öyleydim. Kalbimin balkonundan düşer gibi seyrettim yüzünden hüznü okunan simâları. Bir parça ölüm koktu üzerim, af edersin yine dayanmadı mâhzun yüreğim. Ellerimde son kalan karanfili koklamak içime çekerek yürümek isterdim, kolumu kanadımı kırmasalardı. Artık uçmak isteyen bir kuş ömrüm bile kalmadı. Hayallerin ardından koşan o umutlu çocuk da olamam. Koskoca hayat çukurunda boğulan ben miyim? Ah o yalancı martı, kulağıma yine umutlu sözler söyler mi?  Emine Bayı. 🌿
Devamı

Minik Pembe Kalbim

-
  Evvelâ benliğim vedâ etmeli bu şehre, küskün ruhumun tâhrip edilişi artık bir hezeyân. Gidesi var kalbimin, çoktandır kırgın nefesler bırakıyor yeryüzüne. Sustukça acılar batıyor kıymık kıymık içime, sessizce delirmenin tiryakisi olduğumuzdan haberi yok kimsenin. Medet ummuyor dilimiz, feryâdımız aşırı iyimser yaralarımızadır. Ve sonunda en büyük darbeleri de yiyip akıllanmıyoruz oysa ne çok yıkık dökük hâldeyiz. Parça parça olmaktan utanmıyor hiçbir yanımız, ısrarla öldürmeyen darbelerin güçlülüğüne sığınıyoruz. Bu çok acı oldu, acıların içimizden başka gidecek yerinin olmayışı. Umutla sarıldığımız yarınların boyalarının hep karaya çıkması çok kötü çok. İşte şimdi yağmur melodiler bırakıyor gökyüzünden, sakince yaralarımızı eşeleyerek. Ve bir gece daha kalbin paranoyak ezgilerini söylerken ağladı kanaya kanaya. Ben yine de minik hayalperest küçük kız çocuğuyum anne, lütfen tut kırık ellerimden. Tut ki bir parçam senden umut toplasın, dayanamayacak minicik pembe kalbim... Emine Brkn
Devamı

Mutlu Çocuklar

-
 İnsan, sessizliğin kıyısında boğuşurken anlıyor dünyanın kaç bucak yorduğunu. Gecenin köhne mezarlığına damla damla yaşlar bırakırken ufalıyor ellerinde umutları. Taze bir karanfil kokusu etrafı sarıverirken bahar cıvıltısı her yeri kuşatıyor fakat kuşlar dahi kaderle uçuyor. Kader bu ya, olacak da ölecek de vaktini bekliyor. İnsan çile defterini bir gün daha doldurmaya can atarcasına uyanırken gökyüzü mavi rengini soluyor. Cebimden düşürdüğüm umut liralarını binbir hayallerle süslerken sokak çocuklarının gürültülerinden tatlı âhenk doğuyor. Güneş dahi umudu yitiren pencerelerden sevinçle içeri giriyor, çocuklar elleri kirli olmasına rağmen mutluluktan dört köşe. Dikkatlice akşam vakti evine koşarak giden oyundan başka derdi olmayan çocukların çimleri dahi incitmemek için elinden geleni yapması da ayrı hoş görünüyor. Masumiyet, henüz çizgiyi aşılması güç güzellikti. Bir zamanların elde edilemeyen pahabiçilemez mutluluğu idi. Ne zaman ki ellerimizden tebeşiri, toprağı aldılar yerine el
Devamı